Ik herinner mij de tijden dat ik zei: ”als ik mij helemaal bezig houd met het spirituele,
dan voel ik mij zo ”zen”, zo ontspannen, zo rustig.
Dan heb ik geen doem-gedachtes of twijfels.
Ik ben dan steady.
Ik weet dan wie ik ben en waar ik voor sta.
Maar ik werd altijd verdrietig als ik dat uitsprak.
Ik zei dan: ”maar zo werkt de wereld niet! Ik moet ook andere banen ernaast nemen.
In een uitkering ben ik niks waard. Ik moet werken!
En geld verdienen met dit spirituele pad voelt ook niet goed.”
En zo ging dat jaren voort…
Ik werd vanmorgen wakker en mijn hoofd was 1 grote schreeuwplaats.
Liedjes en gedachtes als een tornado die alles oppakt en meedraagt.
Het allereerste wat ik dacht was: stop er een pilletje in. Maar dat wil ik pertinent niet.
Ik wil niet zo leven. Afhankelijk.
Ik weet wie ik ben en ik weet dat óók de rust en het overzicht in mij zit.
Alsmede de chaos en de denkgeest. Noem het de monkey-mind.
Hoe harder ik iets binnenin mij probeer weg te drukken, hoe harder het gaat schreeuwen.
Dát is iets wat ik zeker weten heb ervaren en weet.
Hoe komt het dan dat we als mensen dit alsnog blijven doen en proberen?
Er was ooit een tijd dat ik de rust vond in het spirituele maar in die spirituele jaren die bol stonden van persoonlijke ontwikkeling waarin vooral mijn doel was: ”persoonlijke verbetering”, werd ik ook blind.
Blind voor het donker wat er ook zeker is. Het donker dat verhuld zit als licht.
Blindstaren op helen en genezen via soms behoorlijke occulte zaken. Ik dacht dat er mensen waren die ”verder waren”, mensen die het wel beter wisten en mij nog moesten begeleiden.
Ik was een dwaas. Een doler. Maar wel een dwaas waar ik zoveel compassie en liefde voor heb want verdorie wat begrijp ik het nu goed.
Al die jaren zal ik niet wegschrijven als ”verloren of zonde”.
Die meer dan 12 jaren hebben mij dichterbij mijzelf gebracht en rijker gemaakt.
Rijker in de mate van kennis, inutitie, helder zien en luisteren van mijn essentie en het contact met ”de essentie”.
De Essentie.
Is dat het gevoel van kalmte, overzicht, liefde en rust?
Hoe mogen we die essentie noemen?
Kunnen we het oproepen?
Kunnen we het vasthouden?
Kunnen we het zien?
In de jaren dat ik opzoek was. Het eindige ”zoeken”. Toen geen idee wat ik wilde vinden..
Verlichting denk ik nu.
Als een soort van golf die je omver blaast en alle schillen van je ogen doet verdwijnen.
De wereld helder ineen aanschouwen en jezelf zien als puur zijn.
Het kwam nooit. Niet in die wereld. De wereld van pseudo-verlichte hippies die zeggen dat donker niet bestaat. De wereld waarin men zegt liefde en licht te zijn, allemaal onbekenden moeten knuffelen en energie uitwisselen. Die wereld? Nee, daar vond ik het uiteindelijk toch niet.
Ik denk dat ik voor altijd zou zijn blijven dolen al er niet op een dag letterlijk een wind door mij heen blies en het donker ineens deed verdwijnen.
Dit was zoiets onverklaarbaars. Zo bizar.
En daarna gebeurde een vergelijkbare situatie weer. En weer.
En toen kon ik er niet meer omheen.
Het was alsof de schillen afvielen en ik ineens écht zag.
De essentie. En wie ik ben, in essentie.
Ik besloot geen pilletje te nemen deze ochtend. Ik besloot te bidden. Tot God, tot Jezus.
Ik sprak alleen het woord Jezus uit, en als donderslag op heldere hemel was in één klap de chaos weg.
Dat was het.
1 woord.
Jezus.
Noem mij gek nu of dat ik het weer ”buiten mijzelf zoek, maar dan in een andere hoek”.
Je mag dit allemaal van mij denken of vinden. Ik geloof er niet meer in.
Ik weet nu.