Gevoelsmatig eeuwenlange zoektochten in alle hoeken. Van spiritualiteit naar lichaamswerk, naar vorig-levensgebeurtenissen tot aan indoctrinerende groepjes en domme beslissingen.
Dom. Wat is dom? Het heeft me gebracht tot waar ik nu ben en sta.
Super slim dat je elke keer opnieuw durft te kiezen en nieuwe keuzes maakt.
Stom als je blijft kijken naar wat was en niet durft te omarmen wie je echt bent.
Maar dom?
Nee, zeker niet.
Maar, ik heb het zojuist toch weer gedaan. Noem me zwak, noem me dom, vind me stom.
Ik vind het allemaal best. Toch weer een rustgevend pilletje.
1 keer in de week neem ik hem nu ongeveer tóch weer in.
Althans, wekenlang niet gedaan maar de afgelopen 3 weken 1 maal per week.
Waarom? Wordt ik afhankelijk? Kan ik niet zonder? Natuurlijk wel. Al 35 jaar bewezen dat ik zonder kan.
Is dit wat God wil voor mij? Geen idee wat God wil hierin. Is het goed voor mij dan?
Het is een dubbele 2-strijdt waarin de Nee-kant het toch vaker wint van de Ja-zeggers binnenin mij.
Oftewel, een pilletje methylfenidaat is niet goed voor mijn lijf, nee. Maar in mijn hoofd is het walhalla.
RUST. TIJD NEMEN. OFFLINE GAAN. BELANGRIJKHEID kunnen onderscheiden en vooral:
MOGEN ontspannen.
Mijn lijf brand letterlijk van binnen ervan.
Opvlammingen, pijn in de borsten en ontregeling van de hormonen.
Waarom nam ik hem dan toch in vandaag?
Is het omdat ik zojuist afscheid nam van mijn huisarts waar ik mij na 2 jaar toch wel echt gezien door voelde? Die zojuist ook zei dat hij onze gesprekken waardeerde en mijn brein best bijzonder vond.
(Niet dat ik daar iets mee kan, maar ik waardeerde zijn teruggift wel).
Was het dat ik het pilletje innam omdat ik zojuist bij mijn moeder vandaag kwam en we een behoorlijk open en diep gesprek hadden over gevoelens en belevenissen?
Of was het dat ik de mini piano bij haar ophaalde nadat ik haar had gevraagd deze op te halen van marktplaats in het westen van het land (waar zij regelematig komt?).
Die mini piano.
Ja, die maakte alle indrukken van de afgelopen weken wel rond..
Ik was al weken opzoek op marktplaats naar een kleine zwarte kinderpiano.
Eigenlijk wilde ik een mini vleugel look-a-like maar die kon ik nergens vinden.
Ik liep bij mijn moeder naar binnen na het bezoek aan de huisarts en zag het pianootje bij mijn moeder op tafel staan. Ik zag direct een beschadiging aan de zijkant onderaan. Ik heb nou eenmaal snel oog voor detail en die beschadiging aan de onderzijde doet me denken aan mijn oude pianootje. Maar daar kom ik zo op. Me moeder had die beschadiging niet gezien maar voor de prijs is het alsnog okay.
Ik gleed met mijn vingers over de toetsen en sloeg de eerste toetsen aan.
BAM. Flashbacks all the way.
Poh, ik zei tegen me moeder dat ik beter even niet hierop kon gaan pingelen maar ze wilde toch wel horen wat ik erover wilde zeggen. Deze piano is belangrijk voor mij. Toen ik 5 a 6 was had ik een vergelijkbare maar dan een mini vleugel. Gekregen van mijn overgrootmoeder.
Ik was zo trots, zo fier erop en speelde op een middag alleen op mijn kamer op mijn pianootje.
In volle concentratie verloor ik mij in het moment en was ik 1 met mijn piano-vleugeltje.
Op een gegeven moment hoorde ik mijn vader beneden schreeuwen. Ik merkte het even op maar had geen idee wat hij zei en om die reden besteedde ik er ook geen aandacht aan.
Ik was in mijn spel en voor mijn gevoel maakte ik de mooiste muziek. Vanuit het niets sloeg ineens mijn slaapkamerdeur open. Mijn vader stormde naar binnen, rukte mijn piano uit mijn hand en gooide hem met al zijn woede op de grond kapot.
Hij schreeuwde: ”Ik zei toch dat je moest stoppen met pingelen!” en verliet vervolgens de kamer.
Ik was perplex. Ik begreep er niks van. Ik deed iets verkeerd maar begreep niet wat ik verkeerd had gedaan. Mijn geliefde piano was kapot. De poten waren afgebroken en ik wilde er niet meer op spelen.
Ik ben hier heel lang verdrietig om geweest. In stilte, alleen. Spelen betekende vanaf dat moment: Gevaar.
Mijn vader kwam er niet op terug en ik heb nooit geweten wat ik verkeerd deed.
Hij irriteerde zich vanaf beneden aan het kinder-piano-spel denk ik.
En nu, nu ben ik 35 jaar en ga ik verhuizen.
Ik laat het huis waar mijn man, bijna volwassen zoon en ikzelf al 12,5 jaar wonen, achter.
We gaan latten en dat voelt ontzettend goed. Beide ruimte innemen. Onze eigen ruimte.
Ons eigen proces, naast elkaar maar toch verbonden. Dit is het beste voor ons op dit moment.
Eergisteren was ik kasten aan het opruimen en stuitte ik op mijn geboorteaangifte.
Hierin zag ik de naam van mijn vader, de datum van aangifte en zijn leeftijd. 21 jaar was hij. 21 nog maar. Dat was even een beseffingsmoment voor mij. Mijn ouders waren beide ook tienerouders.
Ze waren 18 en 19 toen mijn broer geboren werd en 20 en 21 toen ik geboren werd.
Mijn man en ik waren 17 en 19 toen onze zoon geboren werd en het was zeker niet makkelijk maar wat hebben we het goed gedaan samen. Ik ben trots op ons. Intens trots. En wat iedereen ook vind of zegt, wij hebben het goed gedaan en nog steeds. Zelfs nu in deze ook behoorlijke intens en moeilijke periode doen we het goed. We praten met elkaar, we luisteren naar elkaar en hebben elkaar lief.
Ik ben niet meer boos op mijn ouders op vele dingen en gebeurtenissen.
Ik weet hoe onmachtig je kan voelen als ouder en helemaal als tienerouders.
Ik kan mij wel nog steeds druk maken of emotioneel worden als ik denk aan wat ik nodig had of heb gemist, of tot op de dag van vandaag nog steeds mis.
Maar dan denk ik aan hun kindertijd. En hun levens. Zij zijn ook gewoon mensen.
Ze doen hun best in het leven waarin ik denk dat vele jaren in hun leven hebben gevoeld of voelt als overleven. Dat gun ik ze niet. Ik gun ze allebei het beste. Ze zijn al vele vele jaren gescheiden en kunnen het licht in elkaars ogen na al die jaren nog steeds niet verdragen. Dat is pijnlijk maar niet mijn pijn.
Ik wil dochter kunnen zijn maar besef mij ook dat die rol er wellicht nooit écht kan zijn.
Ook hun gevoel is er en die overweeg ik in alles en altijd als ik bij ze ben.
Ik kan nooit echt helemaal mijzelf zijn.
Maar nu, nu kan ik alles herschrijven.
Een eigen plek, nieuwe herinneringen, waarin ik de oude gebeurtenissen vol liefde meeneem.
Ik neem me kleine-ik aan de hand mee…
Fijn om jouw verhalen te lezen Pien en wat een ontwikkelingen allemaal. Je maakt mooie dingen (foto’s) en dan ook nog eens een eigen huis. De focus even helemaal op jezelf. Stoer! Bijzonder hoe jij dit doet… hoe jullie dit doen. Alleen en toch samen. Mooi! ❤️