Op dit moment, as we speak, gewoon nu, ja echt nú, is er oorlog.
Ik vraag me af of er ooit een tijd was waarin er geen oorlog was.
Gewoon niets. Niet in het moment, een uurtje niet, een minuutje dan niet misschien?
Ik vraag het mij serieus af..
Stel je voor, als God ons allemaal zou raken in onze ziel en verbondenheid zonder haat en oorlogen zou kunnen bewerkstelligen, dan zou dat, denk ik, alleen kunnen, door een grote schok.
Ik heb het dan over een schok als een Apocalyps of het schudden van de hele aardkorst.
Niemand die zich tegen die mate van geweld kan beschermen en het enige wat men dan wilt is zijn geliefden om zich heen en verbinden met anderen die hetzelfde doormaken.
Op dat moment bevind je je dan allemaal in dat zelfde angstige schuitje.
Maar als die minuten van schudden dan zijn geweest en alles verwoest is, ben ik bang dat men dan vlug weer schiet in zijn primitieve behoeften en er alles aan doet om zichzelf te voeden.
We zetten dit weg als ”menselijkheid”. Dat is misschien wel waar maar ik vind het wel een beetje raar.
De afgelopen jaren hebben we in korte tijd meerdere oorlogen meegemaakt en heel actueel, nog steeds.
En toch lijken we niks te leren. We gingen verder van elkaar af staan om vervolgens meer dan ooit verbonden te voelen met anderen. En nu? Hoe is dat nu? Doen we dat nog? Herinneren we óns nog?
Goed, nu kom ik ”to the point”: we konden ergens wel leren van het hele covid capriool, tóch?
Weten we nog hoe het was voor sommigen of velen?
Weten we hoeveel er zijn overleden?
Weten we nog iets over prikspijt of over de oversterfte-actualiteit?
Als mensen zich niet wilde laten vaccineren werken ze als lepra-lijers behandeld en benadeeld.
Dat klinkt toch enigszins hetzelfde als… Nee daar ga ik niet naartoe.
Als mensen een dagje weg wilde moesten ze iets in zich laten spuiten.
Dat ”iets” gaf jou een vrijbrief om ergens naar binnen te gaan en leuke dingen te ondernemen.
Dat klinkt toch wel enigszins als een periode waarin.. Nee, daar ga ik niet naartoe.
Want zulke vergelijkingen maken is gevaarlijk en dogmatisch.
Maar ik vraag mij af waar het dogma zich bevind.
Wie heeft de waarheid in dit hele geheel?
En waarom moet iemand gelijk hebben?
En waarom mag je niet meer zelf beslissen over wat jij wil toestoppen in je lijf, wie je wilt bezoeken of waar je naartoe wilt bewegen op deze aarde?
Deze aarde.
Die aarde is van niemand.
En als die al van iemand zou zijn, zou dat toch God zijn. Of het Universum.
Hoe jij het wilt noemen.
Alles is bedacht.
Jouw hypotheek, de woningbouw, de belastingen, de verzekeringen, de supermarkten, en jouw device waar je nu naar luistert of kijkt. En dit alles begon met een verhaal.
Een verhaal is kennis en vermaak wat men tot zich neemt. Maar ook indoctrinatie en ruis.
Als goed en kwaad iets is waar we over mogen spreken dan mag je hopen dat je gezegend bent met een goed filter hierin want er is niemand die jouw filter kan vervangen, aanpassen of schoonmaken.
Dat kan je alleen zelf.
Jij bent je eigen filter.
Voor de bullshit en voor de Liefde.
Wat laat jij toe in je systeem?
Welke waarheden, welke stoffen, welke gedachtes, welke gevoelens?
Jouw filter is jouw essentie. De zuiverste vorm van wie je echt bent.
Je bent geen denkgeest. Je bent geen wandelend hoofd. Hoewel ik op dit moment denk dat velen dat wellicht wél zijn en ikzelf mij daar ook wel meer dan eens aan schuldig maak..
Als je vergeet dat jijzelf je eigen filter bent, sta je super open. Voor álles en iedereen.
Vergeet niet dat jij je eigen filter in bezit hebt.
Jij kan kiezen, voelen en zijn.
En dat is, in essentie, precies goed.