De God frequentie.
Sommige noemen het de ”law of attraction-audio”.
De muziekfrequentie waarin je contact maakt met de eenheid van alles-dat-is.
Oftewel: 963 Herz.
Op Spotify en Youtube zijn tientallen playlist te vinden van The God Frequency.
Eerlijk is eerlijk, gisteren lag ik te genieten in een massagestoel die mijn zoon mij gunde na onze workout in the gym. Ik zette mijn koptelefoon op, parkeerde de stoel in standje ”slapen” en zette mijn God Frequency playlist op. De massagestoel begon op standje wellness mijn hele lijf aan de achterzijde even goed te kneden en my God wat was dat fijn.
Die 10 minuten in die stoel met bijbehorende muziek, voelde als een mega reset. Het voelde alsof ik daar al urenlang lag. Compleet tijdloos. Lichaam-loos. Geen sportschool, geen lichaam, geen denken, geen gedachtes, gewoon in eenheid. Ik was helemaal ”zen”.
3 uur lang had ik baat van deze 10 minuten, maar daarna was ik weer terug.
Terug in de chaos van een druk brein. Terug in de rol van vrouw, moeder, mens-zijn.
Hoe kan het toch dat we die momenten van complete kalmte, tijdloosheid, liefde, pure aandacht en bewustzijn zo snel weer naast ons neer kunnen leggen?
Hoe kan het dat het leven ons zo vlug weer bevangt?
Hoe kan het dat we onszelf zoveel opleggen, denken te moeten, altijd maar aanstaan, zonder te voelen?
Ik zit nu in de bibliotheek dit blog te schrijven terwijl ik om mij heen kijk en vele mensen verwoede pogingen zien doen om hun essay af te ronden, vergaderen trachten te volgen of motivatie voor school opbouwen door sloten vol koffie naar binnen te stouwen.
Ik zit hier. Met een koptelefoon op, deze verschillende mensen te observeren terwijl The Godfrequency mijn trommelvliezen bevredigd en mijn schrijversgeest driftig activeert.
En dan te bedenken dat ik zojuist uit een, voor mij, behoorlijk emotioneel gesprek kom met mijn ondernemerscoach die ik vanuit het UWV re-integratie heb gekregen.
Een vrouw met verstand. Verstand van mensen, van ondernemen, van pijn en van maatwerk.
Ik weet waar mijn eigen pijnpunten liggen. En dat zijn er best nog wel een paar..
Maar ik ben bij haar gekomen voor mijn bedrijf. Ondernemen, hoe doe je dat nou goed?
Maar nu voel ik:
Écht ondernemen, wil ik dat wel?
Mijn hart schreeuwt NEE. Als ik mijn gevoel mag beschrijven is dat als volgt:
Ik sta met mijn voeten op het randje van een kloof. Een afgrond. Immens diep. Niemand zou je kunnen vertellen hoe diep die kloof is maar men weet, als je daarin valt, kom je nooit meer terug. Ze vinden je ook nooit meer terug. Wel weet men dat je daar ook niet alleen zal zijn. Als je valt, zal je op de afgrond in de diepte, in het donkerte, met andere zielen zijn die ook de sprong maakte.
Ik kijk om mij heen en zie bloemenvelden achter mij en naast mij.
Ik voel de zon op mijn lichaam en het ruikt naar vers gras met lentebloemen. Bloesem. Dat is wat ik ruik.
Ik kijk weer naar beneden, naar de kloof. Ik voel pijn en verdriet.
Niet zo zeer angst maar een diep verdriet. Een weten dat als ik daarin ga, er geen weg meer terug is.
De andere kant van de kloof is niet ver, een meter of 8 a 10. Daar zie ik een grauwe vlakte.
Een paar dorre bomen en vooral veel zand en hitte. Er is geen leven te zien óf te voelen.
Dat is niet de plek waar ik wil zijn.
Springen is geen optie en vallen ook niet. Vliegen is op deze planeet niet haalbaar, behalve in gedachte.
Ik besluit te gaan zitten. Precies op de plek waar ik ben. Bij die afgrond, maar dan een stukje terug.
Ik doe een paar stappen naar achteren en laat mijn lichaam zakken in het bloemenveld. In het hoge gras.
Ik ben veilig en ik hoeft niet tot actie over te gaan. Blijven zitten is ook een keuze.
Even blijven zitten in de omgeving. In het gevoel.
Even aanschouwen.
En dan wie weet, op een dag, een keuze te maken om te blijven, te genieten van hetgeen wat er al is. Die fijne bloemen, het hoge gras, óf om de sprong te nemen naar het dorre landschap en jij degene mag zijn die daar het eerste zaadje leggen mag.
Wie weet, op een dag.
Voor nu kijk ik weer even op van mijn blog, hier in de bibliotheek.
2 mensen zijn van stoel geswitcht omdat ze een stopcontact nodig hadden.
Niemand kijkt op of blij. 1 persoon heeft nog een koffie gehaald en op dit moment is mijn mooiste moment het kleine jongetje wat zojuist trots van zijn fietsje stapt met een helmpje op en zijn peppa pig tas om samen met zijn vader een boekje uit te kiezen bij de bibliotheek.
Even verliezen in het moment. Een boekje op schoot, een stem in je oren, even niks, alleen het moment.
Een paar weken geleden stond ik ook weer aan die kloof. En kreeg de suggestie om in plaats van te vallen mezelf te visualiseren met vaste grond onder mijn voeten. Ik kon hem pakken en voel sinds dat moment hoe mijn voeten stevig op de grond staan. Die kloof is er nog steeds, alleen kies ik ervoor om met mijn voeten op de grond een rondje om de berg te wandelen over mooie en onherbergzame paadjes. Met mensen. En dieren en planten en frisse lucht.
En kom ik je tegen aan de rand van die kloof, dan kom ik even naast je zitten. Samen kijken naar het uitzicht, alle kanten op. Wie weet lopen we een stukje samen op.