Het beste medicijn bestaat bij mij uit….. Tja, nu komt die hoor!
Vandaag heeft mijn bijna volwassen zoon mij weer eens even goed met de neus op de feiten gedrukt. Mijn puber van 1 meter 86, armen zo gespierd als de hulk en breder als mijn kuiten, een afgestudeerd barbier en bovenal een gozer die weet wat werkt voor hem.
En dát wilde hij vandaag eens even delen met zijn moeder.
Hij had mij de afgelopen weken al een aantal keren meegevraagd naar de sportschool.
Het kwam mij telkens niet uit en dus moest ik een aantal keren al nee zeggen.
Vandaag, nadat hij ruim 8,5 uur had gewerkt en een uur geeft gefietst kwam hij thuis en zei:
”ga je zo mee naar de sportschool?”.
Ik wilde eigenlijk weer nee zeggen want ik heb heel veel schuur-werk. Ik ben al een aantal dagen meubels aan het opknappen en aan het opschuren. Maar dit keer sloeg ik een zucht en zei: ”ja ik ga mee”. Ik ben vet moe, maar ik vind het leuk om dingen samen te doen dus ik ga mee.
Goed zei hij. We vertrekken over 20 minuten. Maar volgensmij ga je nu mee omdat je je schuldig voelt omdat je al een paar keer nee had gezegd en je volgende week gaat verhuizen. Ik beaamde dat.
Ik zei ook dat ik heel graag dingen samen wil doen maar de dingen die ik leuk vind, hij niet leuk vind dus ik sluit bij hem aan. Hij moest lachten.
Ik trok een sprintje naar boven om me aan te kleden.
Een goede sport BH is mij vereist. Kutzooi! Hij zit strakker.
Ook de weegschaal was al niet aardig vanochtend.
En een mega menstruatie is de kers op de taart momenteel..
Samen liepen we naar de sportschool. Een mooie route. We wonen echt midden in het groen.
Mijn zoon attendeerde mij erop. Hij zegt: ”mooi he? al die kleuren.
De zomer komt eraan”. -Zeker mooi lieverd.
Over anderhalve week woon ik ergens. Ergens anders. Alleen.
Even voel ik mij weer even een slechte moeder.
Alsof ik me kind achterlaat. Verlaat. Alsof ik hem beschadig. Het voelt zo pijnlijk en wrang.
Ik ga er op dit moment even niet op in. Ik wil er niet naar vragen op dit moment, hoe hij het ervaart.
In de sportschool begeleid mijn spierbundel van een zoon mij. Bij elk apparaat past hij steeds de gewichten aan voor mij en vervolgens weer voor hemzelf. Waar ik 4 kilo duw, duwt hij 107. WAT?! 107?!
Ik ben perplex en ben zenuwachtig tegelijk. Is dat wel goed voor zijn lijf?
Goed, even bij de les blijven.
Wat hoor ik de jongeman naast ons nou zeggen tegen iemand anders?
Wow. Even oren scherp houden. Ik hoor het echt goed.
Dit gaat over medicatie en dit klinkt heel herkenbaar. Hier moet ik meer van weten..
Als zoonlief, AKA de Hulk klaar is met zijn setje, besluit ik heel asociaal om de jongeman naast ons aan te spreken: ”’sorry dat ik je stoor maar ik ving toevallig, niet expres, jouw gesprek zonet op.
Dat ging over medikinet, adhd medicatie en aankomen in gewicht?
Zeg je nou net dat je heel dik was geworden van methylfenidaat, medikinet?”.
Hij antwoordde met: ”Ja dat klopt. Heel veel kilo’s. Toen ik jong was had ik de diagnose adhd gekregen.
Ik heb toen medikinet gekregen en dat werkte goed voor mijn chaos maar niet voor mijn lichaam.
Zo’n 5 jaar later heb ik mij opnieuw laten testen, en wat bleek: ditmaal had ik ineens geen adhd meer. Tegenwoordig gebruik ik niks van medicatie meer, behalve ”dít”. De jongeman wijst naar de sportschool.
Deze woorden waren identiek aan de woorden die mijn zoon een halfuurtje eerder tegen mij zei.
Hij zei dat sporten(gymmen) hem mentaal sterk houd. Dat hij zijn kop erdoor leeg kan maken.
Het helpt hem op 2 manieren. Fysiek en mentaal.
Ik kijk om mij heen en ik zie dat ik echt de oudste in de sportschool ben op dat moment.
De hele sportschool zit vol met jongeren. Jongeren die er volgens mijn zoon allemaal zijn voor henzelf.
Ik voel me nederig en trots tegelijk.
Al deze jongeren die hun eigen pad volgen en werken aan henzelf op een hele gezonde manier.
Ik heb weer even een realitycheck gekregen. Afgelopen week heb ik 2 maal een pilletje voor het gemoed genomen. Medikinet, methyfenidaat. Prompt 2 dagen na 1 inname werd ik hevig ongesteld terwijl ik nog lang niet ongesteld diende te worden. Na het 2 pilletje kreeg ik weer ontzettend brandende borsten.
Ik loop momenteel leeg alsof ik bevallen van een baby olifant. Dat is voor mijn doen niet normaal en dit was eerder ook weer verdwenen nadat ik was gestopt met deze pillen.
Mijn lichaam wil dit niet, hoewel mijn kop echt de makkelijkheid voelt, ervaart en verlangt, zegt mijn hele lichaam en ziel: niet doen.
Voeding en beweging blijft in mijn optiek ook echt de nummer 1 als het gaat om algehele gezondheid en balans houden. Ik weet ook dat koolhydraten bij mij hand in hand gaan met depressieve gevoelens en een algehele malaise. Nergens heb ik dan nog zin in als ik mijzelf daar teveel van toe stop.
Duurzame leefstijl aanpassing is niet voor iedereen weggelegd en een pilletje is zoveel makkelijk.
En voor sommigen zelfs noodzakelijk. Dat begrijp ik. Het leven kan intens zijn.
Maar, alles werkt samen. Mentaal en fysiek. Het is niet óf/óf. Je werkt aan je lijf, je hoofd heeft er baat bij, je werk aan je hoofd en je lichamelijke klachten kunnen verdwijnen. Zo werkt het. Het is 1.
Dus, de volgende keer bij drukte in mijn kop, trek ik me strakke sportbh aan, zet ik me koptelefoon op en gewoon gaan met dat lijf. Dan werkt het hoofd vanzelf mee.