Medicatie als ”zo nodig”.
Hold your tits! Want, ja dit is een medicatieverhaaltje.
Laten we even bij het begin beginnen.
Alleen het woord al. ”zo nodig”. Het is super 2-ledig.
Het klinkt als: ”ooooh ik heb het zó nodig!”. Niet nu dus. Maar zo-meteen?
Het klinkt ook als: echt in nood zijn. En dat betekent acuut slikken toch?
Goed.
Het wordt er niet makkelijker op als ik de woorden echt ga ontleden.
Het wordt in ieder geval voorgeschreven als zijnde: ”in geval je niet zonder kan en je het écht nodig hebt”. Maar wanneer is dat? En als je het dan voorhanden hebt, neem je het dan ook niet sneller in omdat het er nou eenmaal is? Of neem je het pas in op het moment dat je eigenlijk al 10 keer over je grens bent gegaan?
Die ”zo nodig” is dus nogal vaag als je het mij vraagt en ligt de autonomie volledig bij de zo-nodige-slikker. Nu ga ik over naar het gedeelte waarin ikzelf onlangs een zo-nodig-je heb genomen.
Oh boy o boy. Ik liep al weken op mijn tandvlees en mijn zenuwstelsel gaf al menig keer rode vlaggen aan. Die ik dus gewoon negeer want mijn grenzen zijn nogal vertroebeld. Vaag dus. Mijn pijngrens ligt behoorlijk boven de maat en mijn gedachtebrein vind zelfkastijding fijn.
Het is verdomde lastig kan ik je vertellen. Op het moment dat je ”in een moment” gewoon, in het leven dus, niet meer het overzicht in je eigen leven kan zien óf iets kan verwerken omdat de indrukken teveel en te snel achter elkaar komen, dan krijg ik gedachtes over me heen die behoorlijk saboterend zijn. Maar dat zie ik dan dus niet. Ik ben aan het OVERLEVEN. Terwijl dat niet zo voelt. Over-leven. OVER-Leven. Overleveren. Oh shit! Overleveren!
Ik krijg ineens een inzicht waar je U tegen zegt.
Als je dus voelt dat je aan het overleven bent, kan je nog maar 1 ding doen!
Je volledig laten overgeven aan het overleven. Overleveren dus!
Geef je zorgen en alles terug. Gewoon Hoppa, weg ermee!
Geef het op. Stop het. Stop de gedachtestroom. Stop met vechten.
Wat ga je dan doen voor dat overleveren?
Nou, iets anders als dat je dus deed. Ga op vakantie, ga ezels knuffelen, ga uren in het gras liggen met je blote voeten, maak contact met God, knuffel een boom, ga in bad, schrijf een blog. Whatever!
Jongens, ik zeg: EUREKA! Ik ben van standje OVERLEVEN naar OVERLEVEREN gegaan!
Waar hadden we het nou over? Ohja! Had ik nou ook een zo-nodig-je geslikt? Ohja! Methylfenidaat. Ja zo’n pilletje voor drukke breintjes die jij waarschijnlijk direct verbind met Ritalin en overactieve irritante 10 jarige jongetjes.
Doe maar kallum.
Ik zeg niet dat je kind irritant is.
Nou, misschien ook wel. Maar dat ben ik ook weleens..
Kut genoeg helpt het. Methylfenidaat. Ik wil niks promoten want het is voor mij een vloek en een zegen, die pilletjes. Ik krijg hele nare bijwerkingen bij langer gebruik (als ik bedoel langer gebruik: dan bedoel ik langer dan 1 week achtereen).
Tot 2 maal toe geprobeerd maar mijn lichaam zegt gewoon: hell to the no!
Ik krijg borstcysten en een bizar heftige menstruatie. Ohja, en mijn creativiteit zakt als een baksteen, mijn snelle denken gaat weg en ik krijg rebound waar een hyperactief 10 jarig jongetje jaloers op is.
Dus na meer dan 2 maanden het niet meer te hebben genomen. Was gisteren de dag.
De: zo-nodig-dag.
Jongens, ik kan je zeggen. Het was echt nodig. Eindelijk kon mijn hoofd even uit en mocht én kon ik ontspannen van mezelf. De impact is echt bizar te noemen en als neurotypische mensen dit voelen, jemig! Wat heb je dan een makkelijk leven!
Maar, het gras bij de buren is niet altijd groener. Soms, ligt er kunstgras.
foto: ID 193691860© Michalsuszycki| Dreamstime.com