Daar is die weer.
Die dikke grote rode kater die op je springt vanuit het niets. Je schikt je een ongeluk, het doet ook wel pijn, maar zijn olijke gezichtje laat de last al gauw vergeten.
Dit keer is het anders. Geen olijk gezichtje, geen zachte vacht die je strelen mag. Gewoon een kater. Of een slag met een knuppel midden in je gezicht en na-geschopt worden tegen je hele lijf. Zo, dat is rauw he? Ja. Dit is hoe het voelt.
Het begon met genoeg energie om 100 mensen een hele werkweek mee te voorzien. Ideeën te over en creativiteit die bloeit als een heideveld in bloei. Oneindig. Prachtig. Adembenemend. Genoeg social talk en creatieve ideeën die je zonder er ook maar iets voor te vragen, met de hele wereld deelde.
Ja, je hebt een inschrijving bij de KVK. Maar onderhand weet je zelf ook wel dat die inschrijving puur voor de vorm is. Staat het leuk ofzo? Interessant? Toen wist je natuurlijk nog niet dat filantropen zich niet hoefde in te schrijven bij de kamer van koophandel. Uiteraard in die tijd ingeschreven op een moment van grootste energie en mijn ware potentie leven. Tering wat saractisch dit. Maar wel de verdomde waarheid. Ik ben immers de Koningin in mijzelf tekort doen en zelfs nu bij het schrijven van een blog loop ik vast.
Ik loop vast tussen de gouden waarheid vertellen, het geen treurig verhaal laten worden, eerlijk zijn, doch realistisch, potentie uiten maar ook open en echt blijven en dat alles terwijl mijn hoofd ook bedenkt: WHO THE FUCK WIL DIT LEZEN???
Goed. We zijn weer op zo’n moment beland..
Ondertussen heb ik meer dan een half uur verloren, nadat ik ”de rode kater” afbeelding had opgezocht. Ik trachtte zelf een rode kater te tekenen in powerpoint. Want, mijn idee was om dan ook direct een animatie ervan te maken net zoals die leuke ”lennie the blob”. Even dacht ik dat ik een grote doorbraak kon creëren met zoiets liefelijks te maken wat tevens een grote steunende boodschapper is. Die Lennie the Blob dus… (zoek maar even op, ik wacht wel even).
Dit blog slaat op dit moment dus echt als een vork op een vlieg.
(Ja, die heb ik zelfbedacht want ik vind de uitdrukking ”als een tang op een varken” echt een idiote en snap-er-niks-van.) Kijk, als je een vlieg probeert te slaan met een vork, heeft die altijd nog een overlevingskans. Er zitten namelijk gleuven tussen. En daardoor is de uitspraak ”als een vork op een vlieg” eentje die voor mij symbool staat voor: het kan iets worden, of niet. Leven of dood. Afgang of doorbraak.
Nu heb ik echt niet de illusie dat het schrijven van mijn kwetsbaarste idiote perikelen voor een doorbraak gaat zorgen maar op dit moment helpt het mij even om mijn chaotische brein iets te dempen. Ik ben video-creatie-moe, momenteel.
Ik vind het ontzettend leuk om content te maken, te editen, te fotograferen, te ontwerpen, te creëren. Maar dit alles begon te voelen als een bewijs-stuk. Je moet kiezen tussen ”jezelf-zijn” of bedrijfsmatig profileren. Ohnee! Je moet het loskoppelen en scheiden van elkaar. En je moet goed nadenken over wanneer je content plaatst en wié je niche is.
En geluk en werk? Nee, ook dat hoort niet samen.
LIKE, WTF! Wie heeft al deze regels bedacht?!
Mijn hoofd loopt over en ik heb nog 2 weken aan indrukken die ik moet verwerken maar daar gewoon niet aan toe kom omdat er elke dag wel weer iets nieuw is, terwijl het vorige aan het duwen is in de wachtrij om als eerste verwerkt te worden.
Zie het voor je als een groep van 25 dikke vrouwen met overvolle winkelwagens die allemaal tegen elkaars kont aan het duwen zijn om als eerste bij de kassa te komen, maar bij de kassa staat alleen een klein meisje van 11 jaar die nog niet goed weet hoe de kassa werkt, laat staan hoe ze moet omgaan met deze emotioneel instabiele menigte.
Dat gevoel dus.
Ik heb reflectie nodig en goede gesprekken waarbij je elkaar omhoog helpt, dingen plat slaat en luistert, heb ik nodig. Maar veelal in de praktijk heb ik daar weinig van. Ik kan een heel concreet voorbeeld geven.
Gisterenavond aan tafel was er weer ”zo’n sfeer”. Zo’n sfeer waar blijkbaar ik altijd de enige ben die daar last van heeft. Ik ga het vooral ook niet meer benoemen om de opmerkingen ”dat ligt echt aan jou!”, te voorkomen. Maar het voelt dan aan tafel voor mij echt als doodgaan. Als er dan op een enig moment wordt gevraagd: (omdat ik stil blijf en mij op alle macht op mijn eten probeer te concentreren. Lees: ik proef dus niks, maar probeer me in korte tijd zo vol mogelijk te proppen om er klaar mee te zijn). ”Hoe was jouw dag, dan?” En ik dan vervolgens antwoord met: ”Ja, wat druk”. (Ik probeer vooral zo min mogelijk te delen, want die sfeer is er nog steeds, en daar heb alleen ik last van snap je).
Shit. Mijn gezichtsuitdrukking verraadde mij. En voor ik het wist zat ik in een gesprek waarin mijn puberzoon mij kraakhelder uitlegde wat mijn problemen zijn, dat hij mijn coach wel kan worden, vele vragen over ”waarom” ik steeds weer nieuwe coaches en begeleiding aanvraag voor mijn bedrijf en mijn fantastische brein en waarom ik niet gewoon 1 ding kan doen en daar voor kan gaan.
Hij gooide ook nog even over tafel dat zijn vrienden mij belachelijk maken door mijn podcast of youtubevideo’s aan te zetten en opmerkingen erover maken als ze afspreken. Kanttekening: ik moet vooral niet zeggen ”lekkere vrienden heb jij dan”.
Ik moet er gewoon notie van nemen, en begrip tonen.
Ik heb wel al die vrienden geblokkeerd nu.
Deze ochtend was afgesproken dat ik mijn ondernemerscoach telefonisch zou spreken.
De beste vrouw heb gekregen vanuit het uwv- re-integratie (die ik zelf heb aangevraagd en ik nu weet dat ik me toen waarschijnlijk weer in zo’n periode bevond van volste potentie leven en bakken energie.) Ik zat echt met smart op deze afspraak te wachten, (wacht even, ik google even of smart- wat slim betekent, ook echt een goede context in deze zin heeft).
Ja, het betekent ”verlangen”. Top!
Waar was ik. Ohja, ik keek echt uit naar deze afspraak. Ik kon niet wachten totdat zij even wat orde op zaken kon stellen voor mij. Helaas was de hoop en verwachting groter dan de uitkomst. Afgesproken dat ik haar dinsdag live ga zien. Ik weet dat in dit traject 20 uren vergoed wordt. Ik weet ook dat ze heeft gezegd dat ik daar niet op moet letten. Dat is leuk allemaal maar je snapt toch zelf ook wel dat ik dat doe?
Dus, dinsdag zie ik haar live en we hebben al zo’n 5 uren erop zitten. A.s. dinsdag zal ook wel 1,5 in beslag nemen. Dat betekent dat ik nog 13,5 uur heb om mijn bussines-mindset zó te veranderen dat ik mijzelf kan rooien en mijn oude wajong uitkering niet meer nodig heb!
Woehoe!
Goed. Dit is echt klotsende oksels voor mij. Gedachtes als: waar the fuck ben ik mee bezig?
Ik vind het helemaal niet leuk! Het leuren, kennismakingsgesprekken, achter je geld aangaan, vertrouwen houden, in flow ”ondernemen”. Ik wil niks onder-nemen.
Ik doe niet onder aan de ander.
Ik geef toevoeging en vermeerdering.
Ik néém vermeerdering. Idioot woord zeg! Onderneming. Klinkt als een ondergang.
Ik krijg over 2 weken de sleutel van mijn eigen nieuwe huis.
Ohja! dat wist je natuurlijk ook nog helemaal niet. Nee, duh, ik kan moeilijk in mijn eerste blog mijn hele levensverhaal en perikelen gaan schrijven. Mijn partner en ik gaan na 18 jaar samen, los van elkaar wonen. We gaan latten. Hij blijft in de woning met onze zoon, ik vertrek naar een dorpje verderop.